Ebeveynlik akıl ve kalp arasında geçen bir süreçtir ve ip üzerinde yürüyen bir cambaz gibi akıl ve kalp arasında dikkatlice düşmeden ilerlemektir. Çocuklarının kendi hayat görüşleriyle bezeli bir şekilde dünyaya gelmesini hayal eder aileler. Ancak çoğu zaman durum böyle olmaz. Özellikle bizim kültürümüzde daha bebek dünyaya gelir gelmez “kime benziyor” konusu daha sonra çocuk büyüdükçe mizaç özellikleri “aynı annesi” “aynı babası” larla devam eder. Egosal sebeplerle herkes çocuğunda kendisinden bir parça bulmanın peşindedir.Bulamadıkça da dayatmalar ve yaptırımlar başlar. Aynı yemekleri sevsin, aynı tatile gitmekten hoşlansın, aynı tarz giyinsin, hatta aynı tarz meslek seçsin. Ancak çocuğun ayrı bir kişiliği olduğunu unutmamak gerekiyor.
Örneğin çocuğunuz siz balığı çok severken ve keyifle yerken ve onun da mutlaka yemesi için diretirken damak tadına hiç uymadığı için o keyifli akşam yemeğinizi kabusa çevirebiliyor. Yada sizin heyecanla hazırlandığınız bir tatilde onunda gözlerinin parıldamasını beklerken ne işimiz var burada diye somurtabiliyor. Çocukluk döneminde bir öyle bir böyle idare edilen farklılıklar ,ergenlik dönemiyle kendini tam hissettirmeye başladıkça; egosal tepkiler ve tartışmalar daha da büyük bir hal alıyor.
Dayatmalarla yaptırımlarla sağlıklı bir ebeveyn çocuk ilişkisi kuramazsınız ve ergenlikle birlikte çocuğunuzla aranızda kocaman bir boşluk oluşur. Yetişkinlikte karşılaştığımız birçok işlev bozukluğu da işte bu boşluklardan dolayı meydana geliyor. Ergenlik döneminde çok tartışılan konulardan biri çocukların kıyafet seçimleri üzerine oluyor. Ben böyle anlar için danışan ailelerime diyorum ki: Sorun kendisine nasıl hissediyor o kıyafeti giyince? En çok nasıl giyinmeyi seviyor? Sizin onun giymesini istediğiniz tarz onun neden hoşuna gitmiyor? Siz de açıklayın kendi tarzınızı neden ve nasıl oluşturduğunuzu. Konuştukça ortak bir kabın içinde yeniden şekil almayı bekleyen kil gibi olacaksınız, biraz o size şekil verecek biraz da siz ona. Lütfen anlamaya çalışarak dinleyin onu. Anlamak için herşeyden önce çok iyi bir dinleyici olmanız gerekir. Yeni nesille konuşurken uzun cümleler kullanmamak , çok yavaş konuşmamak ( hızlı çalışan beyinleri konudan kopuyor çünkü) ve öğretici tavırlar takınmamakta önemli. Sadece sohbet edin…
Gelişmesine ve büyümesine tanık olurken sadece çocuğunuzun ruhunu besleyin. Tercihlerini ve farklılıklarını önemseyin ve bunu ona hissettirin . Siz onun seçimlerine saygı gösterdikçe O da sizinkilere olumlu yaklaşım göstermeye başlayacaktır.
Farklılıkları benimsediğiniz günler dilerim….
